Hoene-Wroński Józef,
urodził się w 1776, zmarł w 1853, matematyk, filozof, fizyk, prawnik i ekonomista, autor wielu pomysłów technicznych. W 1798—99 studiował filozofię w Niemczech. Hoene-Wroński postawił sobie ambitne zadanie zrewidowania filozofii. Dążył do sformułowania ogólnych i powszechnych praw, z których wynikałyby w sposób konieczny wszystkie inne sądy naukowe. Poglądy swoje przedstawił Akademii Francuskiej, krytykując uznane autorytety naukowe. Jego zawiłe poglądy nie znalazły uznania. Najciekawszą ideą matematyczną Hoene-Wrońskiego była opracowana przez niego ogólna metoda rozwijania funkcji w szereg,
gdy układ funkcji f1, f2,... jest dany z góry, zaś ci- są współczynnikami liczbowymi. Metodzie tej nadał autor rangę prawa najwyższego. Z dzisiejszego punktu widzenia brak jej było precyzji i ścisłości, ale zawierała cenne idee, które później podjął i ściśle sformułował S. Banach, dowodząc, że „prawo najwyższe Hoene-Wrońskiego." można stosować w przestrzeniach nazywanych dziś przestrzeniami Banacha. Rozwijając tę metodę, Hoene-Wroński opracował technikę obliczania współczynników szeregu funkcyjnego. Posługiwał się przy tym wyrażeniami pomocniczymi, wyznacznikami, które matematyk angielski T. Muir nazwał w 1882 wyznacznikami Wrońskiego, czyli wrońskianami. Stały się one codziennym narzędziem w teorii równań różniczkowych i pod taką nazwą znane są w piśmiennictwie całego świata. Z wielu ciekawych pomysłów technicznych Hoene-Wrońskiego zasługuje na uwagę idea tzw. szyn ruchomych, zrealizowana później w pojazdach gąsienicowych.