Matematyka.pl

"[…]Dawno temu (powiedzmy, w czasach Dantego) tworzenie dzieł sztuki, których można doświadczać na wielu poziomach, musiało być czymś rewolucyjnym i twórczym. Dziś już nie musi. Obecnie taki wymóg wspiera jedynie zasadę nadmiaru, która stanowi główną przypadłość współczesnego życia.
Dawno temu (gdy sztuka wysoka była czymś rzadkim) interpretowanie dzieł sztuki musiało być czymś rewolucyjnym i twórczym. Dziś już nie musi. To, czego dziś z pewnością nie potrzebujemy, to pochłanianie Sztuki przez Myśl albo, co gorsza, przez Kulturę.
Interpretacja traktuje zmysłowe doświadczenie dzieła jako coś oczywistego, punkt wyjścia do dalszych działań.
Dziś oczywistość ta zanika. Wystarczy sobie uświadomić, że dzięki powielaniu prace artystów są teraz powszechnie dostępne i bombardują nasze zmysły wraz z najróżniejszymi smakami, zapachami i widokami miejskiego środowiska.
Nasza kultura opiera się na nadmiarze, nadprodukcji, w rezultacie czego nasze doświadczanie zmysłowe stopniowo coraz bardziej traci na wyrazistości. Warunki współczesnego życia— materialnej obfitości, namnożenia rzeczy — osłabiają naszą zdolność odczuwania. I właśnie
mając na uwadze stan naszych (a nie ludzi sprzed wieków) zmysłów, naszych możliwości, musimy oceniać pracę krytyków.
Dziś ważne jest uleczenie naszych zmysłów. Musimy się nauczyć więcej widzieć, słyszeć i odczuwać.
Nasze zadanie wcale nie polega na tym, by odnaleźć w dziele sztuki jak najwięcej treści, ani na tym, by wycisnąć z niego więcej treści, niż ono w sobie ma. Musimy odsunąć treść na bok, aby w ogóle być w stanie zobaczyć dzieło.
Cala współczesna publicystyka na temat sztuki po winna dążyć do tego, by dzieła a więc, przez analogię, także to, jak ich doświadczamy — stawały się w naszych oczach bardziej, a nie mniej, prawdziwe. Funkcją krytyki powinno być pokazywanie, w jaki sposób istnieje
dane dzieło, a nawet że istnieje, a nie odkrywanie, co ono znaczy."

Kto jest autorem dość znanego eseju, którego fragment zacytowałem powyżej?

Pewnie Susan Sontag.

Jej, ten wątek jest sentymentalny jak cholera, seria o Panu Samochodziku, stare numery „Literatury na świecie", które z zapałem gromadziła moja mama, aż miała całą stertę w naszym starym mieszkaniu (próbowałem to czytać około 2002 i niewiele rozumiałem), zaraz się przeniosę umysłem do czasów, w których byłem, można rzec, szczęśliwy. Sorry za off-topic.

Premislav pisze: ↑8 wrz 2019, o 15:26 Pewnie Susan Sontag.

Jej, ten wątek jest sentymentalny jak cholera, seria o Panu Samochodziku, stare numery „Literatury na świecie", które z zapałem gromadziła moja mama, aż miała całą stertę w naszym starym mieszkaniu (próbowałem to czytać około 2002 i niewiele rozumiałem), zaraz się przeniosę umysłem do czasów, w których byłem, można rzec, szczęśliwy. Sorry za off-topic.

Tak jest. A tytuł eseju to "Przeciw interpretacji". Polecam mocno ten jak i inne jej eseje.

Zadajesz

Sorry, nie mam dobrego pomysłu, a nie chcę oddawać, bo często w quizach kończyło się to tak, że temat stał. Będzie słabe pytanie.

W jakim dziele padają następujące słowa: Veritatem dicam, quam nemo audebit prohibere

Gesta Francorum

Zgadza się.

Diody, Triody i Heptody to Selektryci. Jakie było zawołanie bitewne ich rodu?

Awruk !

Ensaj Szejadaz

rezygnuję

Proszę podać przykład książki, w której pada słowo „luj".

słownik języka polskiego

Niech będzie (no fakt, nie pomyślałem o tym, mogłem napisać „powieści"). Zadajesz (albo oddajesz).

Michał Witkowski "Zbrodniarz i dziewczyna"?

Tak, odpowiedź jest poprawna, i w dodatku o tym pisarzu właśnie myślałem, zadając pytanie (a mianowicie o powieści „Drwal"). Jak daras170 nie wyrazi chęci, to zadajesz (no niby jasne, że nie o słownik mi chodziło, ale sam sobie jestem winien, skoro nie sformułowałem odpowiednio precyzyjnie pytania).